Steel Seed ، پیدا کردن انسانیت در دنیایی ماشینی

یافتن انسانیت در دنیایی ماشینی

بعد از پنج سال توسعه، بازی Steel Seed به‌صورت رسمی روی ایکس‌باکس سری X|S منتشر شده و چه تازه وارد دنیای بازی شده باشی، چه وسط داستان باشی، چیزهای زیادی زیر سطح ظاهری منتظر کشف شدن هست. توی این مطلب قراره وارد فرآیند خلاقانه و فنی ساخت شخصیت اصلی بازی یعنی “زویی” (Zoe) بشیم. تیم کوچک “Storm in a Teacup” با حدود ۲۰ توسعه‌دهنده از ایتالیا، تونسته یه شخصیت خلق کنه که هم ماشینیه و هم به طرز عجیبی انسانی.

از طراحی اولیه تا انیمیشن و روایت داستان، این مقاله نشون می‌ده که چطور فرم رباتیک زویی با عمق احساسی متعادل شده. این انتخاب‌های طراحی فقط روی ظاهر یا حرکاتش تأثیر نذاشتن ، بلکه مستقیما روی تجربه‌ی بازیکن، تصمیم‌گیری‌هاش و ارتباط با داستان بازی اثر گذاشتن. Steel Seed فقط یه بازی علمی‌تخیلی اکشن نیست؛ یه تجربه‌ی چندلایه‌ست درباره‌ی هویت، تاب‌آوری و بهای شخصی بقا هست.

قلب شخصیت: از ایده تا بحران

داستان زویی با یه راز شروع می‌شه: اون در یه بدن رباتی درون یه مرکز تحت سلطه‌ی هوش مصنوعی از خواب بیدار می‌شه، بدون اینکه بدونه چطور به این‌جا رسیده. همین شروع، یه چالش خلاقانه ایجاد کرد ، چطور می‌تونی شخصیتی طراحی کنی که بازیکن باهاش همذات‌پنداری کنه، وقتی خودش نمی‌دونه کیه؟

راه‌حل تیم، تأکید روی آسیب‌پذیری در انیمیشن‌ها و زبان بدن زویی بود. با اینکه حرکاتش دقیق و مکانیکی‌ان، ولی لرزش‌های نفس، نگاه‌های مردد و قدم‌های محتاط باعث شدن بازیکن بدون شنیدن حتی یه کلمه از دیالوگ‌ها، بهش نزدیک بشه.

الهام‌بخشی از طراحی و زبان بصری

ظاهر زویی به‌شدت از ترکیب سبک سایبرپانک و انیمه‌هایی مثل “آلیتا”، “کاشرن” و “بلِیم!” تأثیر گرفته. اما مهم‌تر از همه، طراحی بصری اون باید به گیم‌پلی هم خدمت می‌کرد. مثلا مفاصل نورانی‌اش فقط برای زیبایی نیستن، بلکه توی محیط‌های کم‌نور کاربردی هستن. چشماش هم با یه سیستم رهگیری پیشرفته طراحی شدن و توی کات‌سین‌ها نقش مهمی در انتقال احساس دارن.

لنگر احساسی: نقش کوبی در داستان

هیچ شخصیتی مثل زویی نمی‌تونه بدون همراهی ساخته بشه. این‌جاست که “کوبی” (Koby) وارد می‌شه — یه پهپاد کوچیک و بامزه که اول قرار بود صرفا یه ابزار گیم‌پلی باشه، ولی خیلی زود تبدیل شد به یه عنصر احساسی قوی. صورت کوبی یه صفحه‌ی LED هست که ایموجی‌ها رو به صورت زنده نشون می‌ده، همین باعث می‌شه با حالت‌های مختلفش بتونه با زویی و بازیکن ارتباط برقرار کنه.

کوبی فقط برای حل پازل‌ها و باز کردن درها نیست ، وقتی زویی آسیب می‌بینه نگران می‌شه و موقع موفقیت‌ها ذوق می‌کنه. یه همراه هوش مصنوعی که از طریق همدلی به دل می‌شینه. جالبه بدونی طراحی اولیه‌ی کوبی رو رئیس استودیو Storm in a Teacup وقتی ۱۹ سالش بود انجام داده!

اکشن سینمایی به سبک مایکل بی

بخش‌هایی از Steel Seed به اکشن‌های سینمایی اختصاص داده شده که تیم سازنده به شوخی بهش می‌گن “لحظات مایکل بی”. این سکانس‌ها شامل پل‌های در حال فروپاشی، تعقیب و گریز سریع و انفجارهای عظیم هستن. ولی حتی این‌جا هم هدف فقط جذابیت ظاهری نبود.

هرکدوم از این سکانس‌ها طوری طراحی شدن که واکنش زویی رو زیر فشار نشون بدن. دوربین‌های پویا و بعضی وقت‌ها تغییر زاویه به دید دو‌بعدی، کمک می‌کنن تا درگیر صحنه بشی بدون اینکه کنترل از دستت در بره. این لحظات فرصت خوبی هم برای درخشش کوبی هستن و هم نجات زویی و هشدار دادن بهش در مورد خطرات.

نکات کاربردی برای بازیکنان

زویی توانایی‌های خاصی داره، مثل دویدن روی دیوار، جهش در هوا و کشتن بی‌صدا. ولی بقا توی این مرکز فقط با آگاهی محیطی ممکنه.

• به کوبی توجه کن: مسیرهای مخفی یا خطرها رو نشون می‌ده.
• از صداها استفاده کن: صدای قدم‌ها، پهپادها و جریان برق، همگی می‌تونن راهنمای زمان‌بندی حرکت و مخفی‌کاری باشن.
• نورپردازی رو بخون: نورهای قرمز و آبی، لامپ‌های چشمک‌زن ، همه‌ی این‌ها سرنخ‌هایی از دشمن‌ها و پازل‌ها هستن.
• این نشونه‌ها بخشی از “روایت منفعل” بازی هستن؛ یعنی بازی بدون اینکه متوقف بشه، داستان رو منتقل می‌کنه.

میراث زویی

در نهایت، Steel Seed فقط درباره‌ی زنده موندن نیست ، درباره‌ی اینه که چی باعث می‌شه ما انسان باشیم. چیزی که زویی رو خاص می‌کنه فقط قدرت و مهارتش نیست، بلکه ترس، تردید و تلاششه. سفرش فقط شکست دادن دشمن‌ها نیست، بلکه بازپس‌گیری هویته. این بازی فقط یه اکشن علمی‌تخیلی نیست ، یه نقشه‌ی احساسی از هویت انسانیه که با پیکسل، حرکت و صدا روایت می‌شه. و زویی، بیشتر از هرکسی، حامل این داستانه.

منبع بخش خبری xbox