چرا هیچ بازی خوبی از سوپرمن ساخته نشده؟
سوپرمن شاید یکی از بزرگ‌ترین شخصیت‌های تاریخ فرهنگ پاپ باشه، اما تو یه زمینه همیشه نتونسته موفق بشه: بازی‌های ویدیویی. سوال اصلی اینه که چرا بعد از این‌همه سال هنوز یه بازی خوب از سوپرمن ساخته نشده؟ چرا خبری از نسخه‌ای در حد سری Batman Arkham یا بازی‌های Insomniac’s Spider-Man نیست؟
حالا که فیلم جدید جیمز گان با محوریت سوپرمن در راهه و این شخصیت دوباره اومده وسط توجه‌ها، بد نیست یه نگاهی بندازیم به تاریخچه‌ی پر فراز و نشیب سوپرمن در دنیای بازی‌ها و اینکه چرا هنوز یه بازی عالی از این قهرمان ساخته نشده.
مشکل اصلی: قدرت بیش از حد سوپرمن
سوپرمن خیلی قدرتمنده، بعضی‌ها می‌گن حتی زیادی قویه. وقتی شخصیتی داری که تقریبا هیچ آسیبی نمی‌بینه، سرعت نور داره، پرواز می‌کنه، اشعه لیزری از چشماش درمیاد و گوشش صدای هر چیزی رو تو هر فاصله‌ای می‌شنوه، چطور قراره تو یه بازی چالش ایجاد کنی؟ بازی‌سازا یا باید قدرت‌هاش رو محدود کنن یا یه راه منطقی پیدا کنن تا در عین داشتن اون قدرت‌ها، بازی هنوز جذاب و چالشی باشه.
بازی‌های قدیمی سوپرمن: شروعی ضعیف
اولین بازی سوپرمن تو سال ۱۳۵۷ (۱۹۷۸) برای آتاری ۲۶۰۰ منتشر شد؛ گرافیک ابتدایی و محدودیت سخت‌افزاری باعث شد بازی بیشتر شبیه یه تجربه‌ی عجیب و غریب باشه تا یه ماجراجویی باحال از مرد فولادی. حتی ایده‌ی از دست دادن قدرت با برخورد به کریپتونایت و بازگردوندنش بوسیله لوییس لین هم اون‌قدرها جذاب نبود.
تو دوران NES هم بازی‌هایی مثل Superman منتشر شدن که نه‌تنها قدرت‌ها رو با محدودیت‌هایی مثل نوار انرژی قابل مصرف محدود می‌کردن، بلکه سختی بیش از حد و طراحی گیج‌کننده باعث می‌شد تجربه‌ی بازی خیلی لذت‌بخش نباشه. وقتی قدرت پرواز یا بینایی اشعه‌ای رو فقط می‌تونی چند ثانیه استفاده کنی، اصلا حس نمی‌کنی داری با سوپرمن بازی می‌کنی.
دهه ۹۰ و بازی‌های کلیشه‌ای
تو اواخر دهه ۶۰ و اوایل ۷۰ شمسی (اواخر ۸۰ و اوایل ۹۰ میلادی)، بازی‌هایی مثل Superman برای سگا و بازی آرکید شرکت Taito عرضه شدن. این بازی‌ها دیگه قدرت‌های سوپرمن رو خیلی محدود نمی‌کردن، اما مشکل اصلی‌شون این بود که خیلی کلیشه‌ای بودن؛ یه سری بازی beat-em-up که فرقی با صدها بازی دیگه نداشتن.
مهم‌ترین بازی این دوره، The Death and Return of Superman محصول ۱۳۷۳ (۱۹۹۴) بود که بر اساس خط داستانی کمیک معروف مرگ سوپرمن ساخته شد. بازیکن می‌تونست با خود سوپرمن یا نسخه‌های جایگزینش مثل استیل بازی کنه، اما بازم فرمول بازی یه چیز تکراری بود: برو جلو و دشمنارو بزن!
فاجعه‌ی فراموش‌نشدنی Superman 64
اما هیچ‌چیز به اندازه‌ی Superman 64 محصول سال ۱۳۷۸ (۱۹۹۹) معروف نیست؛ معروف نه به خاطر خوبی، بلکه چون یکی از بدترین بازی‌های تاریخ حساب می‌شه! کنترل پرواز افتضاح، طراحی مراحل پر از باگ، گرافیک ضعیف و مرحله‌های بی‌منطق باعث شد این بازی به یه شوخی تلخ تبدیل بشه.
بعد از اون، Superman: Shadow of Apokolips تو سال ۱۳۸۱ (۲۰۰۲) روی پلی‌استیشن ۲ عرضه شد که ظاهر انیمیشنی خوبی داشت اما از نظر گیم‌پلی هنوز اون‌چیزی نبود که بتونه سوپرمن رو به‌درستی نشون بده.
تلاش برای محافظت به‌جای جنگیدن
بعضی بازی‌های مدرن‌تر تلاش کردن سوپرمن رو آسیب‌ناپذیر نشون بدن و تمرکز رو بذارن روی نجات غیرنظامی‌ها و محافظت از شهر. مثلا تو Superman: The Man of Steel (ایکس‌باکس، سال ۱۳۸۱) یا Superman Returns (سال ۱۳۸۵)، شخصیت سوپرمن نمی‌مرد، بلکه باید جلوی نابودی متروپلیس رو می‌گرفت.
البته این ایده هم مشکلاتی داشت؛ چون مرحله‌های محافظتی معمولا برای بازیکن سخت، خسته‌کننده و گاهی اعصاب‌خوردکن هستن. مخصوصا وقتی هوش مصنوعی آدمای اطرافت ضعیفه یا کنترل کاراکتر سخته.
پس سوپرمن به کجا باید بره؟
از اون زمان تا الان یعنی تقریبا ۲۰ سال گذشته، اما هنوز بازی اختصاصی دیگه‌ای از سوپرمن منتشر نشده. بیشتر حضورهاش تو بازی‌هایی مثل Injustice یا LEGO Batman بوده. حتی تو Fortnite هم سوپرمن هست، ولی در حد یه کاراکتر معمولی که فقط می‌پره و لیزر می‌زنه.
واقعیت اینه که هیچ‌کدوم از بازی‌ها نتونستن تمام قدرت‌های سوپرمن رو درست پیاده‌سازی کنن و در عین حال یه حس چالش و خطر واقعی به بازیکن بدن.
اما شاید سوال اصلی این نباشه که “چجوری با سوپرمن بجنگیم؟” شاید اصلا نیازی به مبارزه نباشه. مثل کاری که Telltale با بتمن کرد؛ یه تجربه‌ی روایی، دیالوگ‌محور و داستانی. یا حتی مثل Death Stranding، یه بازی که تمرکز اصلیش روی گشت‌وگذار و تعامل با محیط باشه.
یه ایده دیگه هم می‌تونه مثل Shadow of the Colossus باشه؛ بازی‌ای که فقط چند باس‌فایت بزرگ و حماسی داره. اگه یه بازی از سوپرمن بسازن که فقط شامل مبارزه‌های عظیم با دشمن‌های قوی مثل دارک‌ساید یا برینیاک باشه و تمرکز رو بذاره روی پرواز، می‌تونه خیلی متفاوت و جذاب بشه.
در نهایت، مهم‌ترین عنصر برای موفقیت بازی سوپرمن، نه مبارزه، بلکه حس پروازه. همون‌طور که حس تار زدن تو بازی اسپایدرمن خیلی مهمه. Activision تونست اون حس رو تو Spider-Man 2 (سال ۱۳۸۳) دربیاره، اما برای سوپرمن هنوز چنین لحظه‌ای نیومده.
برای اینکه یه بازی عالی از سوپرمن ساخته بشه، باید آزمون و خطا کرد. باید DC یه بار دیگه واقعا بخواد روی سوپرمن سرمایه‌گذاری کنه. شاید فیلم جدید جیمز گان که قراره ۲۰ تیر ۱۴۰۴ اکران بشه، بتونه اون تلنگری باشه که دنیای بازی‌های ویدیویی لازم داره تا دوباره به سوپرمن توجه کنه.
منبع : IGN
