شاید Doom: The Dark Ages واقعا به اژدها و ربات غول‌پیکر نیازی نداشت
Doom: The Dark Ages از نظر گیم‌پلی کلی کارش رو درست انجام داده. مکانیک دفاع با سپر و پری (parry) ، ایده‌ی جذابیه و هرکدوم از سلاح‌ها مخصوصا شاتگان همیشه محبوب و کاربردی هستن و هم استفاده ازشون لذت‌بخشه. خود فضای «عصر تاریک» هم کاملا به دلم نشست. اما اون قسمت‌هایی که Doom Slayer سوار یه ربات عظیم‌الجثه می‌شه یا روی پشت یه اژدهای مکانیکی با بال‌های نئونی پرواز می‌کنه، اصلا برام جواب نداد. این بخش‌ها به دلایل مختلف ممکنه برای بعضی‌ها جذاب باشه، اما اصلا با حال‌و‌هوای کلی بازی که روی پری و تیراندازی اول‌شخص تمرکز داره جور درنمیاد.
کنترل ربات Atlan حس یه بازی تو سبک Pacific Rim رو القا می‌کنه. این ربات غول‌آسا وسط میدون می‌چرخه، پل‌ها و ساختمون‌ها رو داغون می‌کنه، و بیشتر با مشت‌هاش ضربه می‌زنه. گاهی هم با پاهاش زمین‌کوب می‌کنه. این‌که به Atlan یه سپر اره‌برقی ندادن واقعا تصمیم عجیبیه؛ چون به‌راحتی می‌شد قابلیت پری Doom Slayer رو وارد مبارزه‌های مکانیکی هم کرد. در عوض، ربات فقط جاخالی می‌ده و این باعث می‌شه نبردها حس و حال خسته‌کننده‌ای داشته باشن و اون انرژی دیوانه‌وار بخش‌های اصلی بازی رو منتقل نکنن.
البته بعضی وقتا Atlan یه اسلحه‌ی غول‌پیکر برمی‌داره و دقیقا همون‌جاست که این بخش‌ها بالاخره جون می‌گیرن. تیکه‌تیکه کردن شیاطین با اون تفنگ غول‌پیکر واقعا حال می‌ده. ولی عجیب اینجاست که برای شارژ شدن اسلحه باید دشمن رو به‌موقع جاخالی بدی! واقعا چرا؟ این اصلا با حس سلاح‌های Doom همخونی نداره. و بدتر این‌که، به‌محض تموم شدن مبارزه، ربات تفنگ رو پرت می‌کنه دور! هربار این صحنه رو می‌دیدم ناراحت می‌شدم. بذار با اون تفنگ هیولاها رو لت‌وپار کنم خب!
در نهایت، این قسمت‌های رباتی پتانسیل خوبی داشتن، ولی اجرای نهایی‌شون ناقص بود. و بخش‌های سواری روی اژدها هم اوضاع بهتری ندارن.
وقتی سوار اژدهای مکانیکی می‌شی، کل سیستم مبارزه‌ی تن‌به‌تن بازی یه‌جورایی از بین می‌ره. در ظاهر، سوار بودن روی یه اژدهای لیزردار باید خیلی هیجان‌انگیز باشه. ولی اینجا بیشتر وقتت صرف درجا وایستادن، صبر کردن برای حمله‌ی دشمن، و جاخالی دادن می‌شه تا بتونی اسلحه‌ی اژدها رو شارژ کنی. کی فکرشو می‌کرد کنترل یه اژدهای مکانیکی توی Doom بتونه این‌قدر بی‌رمق باشه؟ مخصوصا وقتی داری به برجک‌های ضدهوایی شلیک می‌کنی… واقعا؟ برجک‌ها؟ این طراحی گیم‌پلی اصلا جواب نمی‌ده و کل هیجان اون قسمت رو نابود می‌کنه.
البته بخش‌هایی که با اژدها تو آسمون پرواز می‌کنی و به هواگردهای شیطانی شلیک می‌کنی جذاب‌تر بودن. حس یه نسخه‌ی ساده‌شده از شوترهای فضایی رو داشتن و اگه تمرکز اون مراحل روی همین نبردهای هوایی و سرعت بالا بود، خیلی بیشتر جواب می‌داد.
در مجموع، Doom: The Dark Ages پر از ایده‌های خوبه. فضای تکنو-قرون وسطایی بازی خیلی جذابه، و هریک از سلاح‌های Doom Slayer مثل همیشه فوق‌العاده‌ان مخصوصا اون سپر اره‌برقی. اما همین نقاط قوت باعث می‌شن بخش‌های مربوط به ربات Atlan و اژدها بیشتر به چشم بیان. ایده داشتن، ولی اجرای مکانیک‌هاشون گیج‌کننده و ناقص بود. دفعه‌ی بعدی که قرار شد یه اژدها وارد Doom بشه، امیدوارم حسش به اندازه‌ی Doom Slayer قوی و هیجان‌انگیز باشه.
منبع : polygon
